Vaak loop je te lang met dingen rond en denk je met je hoofd (bewuste mind) dat je alles verwerkt hebt. Alleen je lijf is het daar niet mee eens. En dat kan nog wel eens conflicten geven. Je hoofd wilt het soms ook al verwerkt hebben, omdat er van allerlei overtuigingen zijn die vinden dat dat moet. Of je omgeving vind dat het moet. Alleen er zit geen tijd aan gebonden om iets te verwerken, een verlies, een trauma of wat er ook speelt. Pas als je de confrontatie aan gaat en je kunt het vergeven of omarmen dat wat er is gebeurd, is gebeurd dan gaat de verwerking van start. Als je hoofd en hart het eens zijn en op het zelfde niveau dan heb je kans dat je verder kunt. Ook dat heeft tijd nodig. Vaak zoeken we afleiding of steken we ons hoofd in het zand om die confrontatie maar niet aan te gaan. En denken we dat het op die manier wel van zelf weg gaat. Maar helaas werkt dat zo niet, vroeg of laat kom je er toch mee in aanraking. Hoe vervelend de gebeurtenis ook was waar je voor weg loopt. En datgene zit allemaal in je lijf opgeslagen en krijg je op latere leeftijd lichamelijke klachten. Zoals een depressie, eetstoornissen, bindings-/verlatingsangsten, faalangst, onzekerheid, geen vertrouwen in jezelf, weinig zelfvertrouwen, je niet lekker in je vel voelen, niet veilig voelen, paniekaanvallen, niet kunnen genieten, rugklachten, nek klachten, buikklachten, klachten in je gewrichten maar toch geen reuma kunnen vinden, en ga zo maar door.
In de (mijn) praktijk kom ik dit heel vaak tegen. Mensen die okay lijken van de buitenkant, totdat je wat dieper gaat graven. En dan komt er zoveel leed naar boven dat ik me soms wel eens afvraag “Waarom blijf je hier zo lang mee lopen?” Toch hebben ze het zelf niet in de gaten dat ze er al te lang mee lopen. De tijd gaat daarentegen ook heel snel voorbij. En dan is het ook wat of wie kan je ermee helpen? Wie vertrouw je je verhaal toe? Ga je googlen vind je vast een dozijn mensen die zeggen dat ze je kunnen helpen, maar ja is dat zo, is het geen “kwakzalver”? Het is moeilijk, het beste is om iemand te bereiken waarvan je weet dat degene je ook kan helpen. Maar dan moet je je verhaal wel ergens neer kunnen leggen. En eerder was het ook wel een taboe als je het trauma met iemand deed bespreken. Of wil je de mensen die betrokken zijn niet kwetsen. Ga je dan wachten tot dat ze er niet meer zijn? Maar wat als je vragen hebt die zij alleen kunnen beantwoorden? Of wat als je iemand hebt gevonden die je kan helpen en dan ineens er tussen uit glipt, hoe kom je dan aan je antwoorden? Dan heb je weer een probleem erbij. En zoiets kan weer bijdragen dat je nog dieper in een depressie terecht komt. Wat belangrijk is dat voor jezelf iemand zoekt waar je dit mee kunt bespreken thuis of met een zorgverlener. Maar blijf er niet mee lopen, want dat is zo niet nodig.
Zet je zelf op nummer 1 en hou van jezelf!🧡
